Εαρινή έξαψη - ίσως και πυρετός! - στην Αριστερά. Ή μάλλον στην πληθυντική Αριστερά, για να δανειστούμε έναν όρο από τη γαλλική πολιτική που ταιριάζει στην Ελλάδα. Πληθυντική Αριστερά όχι μόνο γιατί, από το 2010, προστίθενται διαρκώς κομματικοί σχηματισμοί, με πιο πρόσφατο το «Σχέδιο Β» του Αλέκου Αλαβάνου. Αλλά γιατί πληθαίνουν διαρκώς οι φωνές και μέσα στα τρία ή τέσσερα ή πέντε - ανάλογα πώς το μετράει κανείς κι αν βάζει μέσα στον λογαριασμό και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτός από το «Σχέδιο Β» - κόμματα της Αριστεράς.
Κορυφαίο παράδειγμα είναι το ΚΚΕ. Η μονοφωνική γραμμή του Περισσού, όπως εκφράζεται από την Αλέκα Παπαρήγα και τους συνεχιστές της, δεν κατάφερε να πνίξει τις διαφορετικές φωνές που πήγαν να ακουστούν στο ΚΚΕ, στη φάση του 19ου Συνεδρίου.
Πολυφωνικός εξ ορισμού και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, που κάνει Κεντρική Επιτροπή το Σαββατοκύριακο και όπου οι πάντες διαφωνούν με χαρά για τα πάντα: από τα όρια ηγετικής αυτονομίας του Αλέξη Τσίπρα έως τον φετιχιστικό ή όχι χαρακτήρα του ευρώ, τον επενδυτικό νόμο και ό,τι άλλο προκύψει.
Την ίδια ώρα η ΔΗΜΑΡ συνεχίζει την κυβερνητική πορεία της.
Αραγε πρόκειται για αριστερή Βαβέλ, καθώς η πολυφωνία γίνεται πολυγλωσσία που οδηγεί σε αδυναμία συγκρότησης ενός κοινού αριστερού μετώπου; Ή μήπως για την αναγέννηση ενός πολιτικού χώρου, σε όλες του τις εκφάνσεις;
πηγη:tanea.gr
πηγη:tanea.gr
