«... η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73» αναφέρει ένα από τα
συνθήματα που συχνά-πυκνά ακούγεται κατά την διάρκεια συλλαλητηρίων και
απεργιακών κινητοποιήσεων. Ξεπερνώντας την ιστορικότητα του λάθους, καθώς όντως
η Χούντα δεν τελείωσε το ’73, αλλά το ’74, αυτό στο οποίο πρέπει ο καθένας να
εστιάσει, είναι ο ολοκληρωτικός κατακερματισμός της μεταπολιτευτικής περιόδου
και της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας που δηλώνεται ξεκάθαρα από χιλιάδες συμπολίτες
μας μέσα από αυτό το σύνθημα.
Ο καταφανέστατος μηδενισμός της 39ετης πορείας της χώρας,
από το 1974 έως σήμερα, είναι κάτι το οποίο γίνεται αντιληπτό από τον καθένα.
Όχι μόνο από το σύνθημα που αναφέρεται παραπάνω, αλλά και από συζητήσεις που
όλοι μετέχουν. Ο απλός πολίτης, ορμώμενος από την ανέχεια της οικονομικής και
κοινωνικής κρίσης φτάνει στο σημείο να
εκμηδενίζει μια ολόκληρη περίοδο, η οποία μάλιστα αποτελεί και την πιο
ομαλή από την επανίδρυση του νέου ελληνικού κράτους και έπειτα.
Φυσικά, κανείς δεν πρόκειται να ισχυριστεί πως κατά την
περίοδο της μεταπολίτευσης ήταν όλα ρόδινα. Παθογένειες που εκκολάπτονται και
αναπτύσσονται αιώνες στα σπλάχνα του ελληνικού κράτους και της ελληνικής
κοινωνίας δεν μπόρεσαν να θεραπευτούν, πελατειακές αντιλήψεις συνέχισαν να
κυριαρχούν και όποιος δεν το παραδέχεται απλά εθελοτυφλεί.
Παρόλα αυτά, τα χρόνια της μεταπολίτευσης αποτέλεσαν την
απαρχή και εδραίωση πρωτοφανών τομών και αλλαγών, που το νεοελληνικό κράτος δεν
είχε καταφέρει να επιτύχει από την επανασύσταση του έως το 1974. Η ουσιαστική
ελευθερία λόγου και φρονημάτων, η πολιτική σταθερότητα, η απομόνωση από ακραίες
αντιλήψεις, και η πορεία της χώρας ( για πρώτη φορά ), μέσα σε ένα ευρύτερα
ανεπτυγμένο πλαίσιο, τόσο οικονομικό, όσο και κοινωνικό, είναι κάτι
αδιαμφισβήτητο από τον οποιοδήποτε.
Γράφει ο Αλέξανδρος Πασσίσης
