Απο την άλλη πλευρά όμως διαβάζουμε ειδήσεις που θέλουν να επαναφέρουν την εισαγωγή στα ΑΕΙ χωρίς εξετάσεις για τους πρωταθλητές.
Πρώτα να ξεκαθαρίσω την θέση μου: Ο Αθλητισμός είναι το καθαρό και αναγκαίο κομμάτι σε μια κοινωνία. Ο Πρωταθλητισμός ΟΧΙ.
Έπειτα ας ξεκαθαρίσουμε κάτι σε αυτόν τον τόπο.
Τι θέλουμε να προάγουμε και τι να επιβραβεύσουμε; Αν θέλουμε μόνο τον πρωταθλητισμό και αφήνουμε απο έξω παιδιά που διαπρέπουν στα μαθηματικά, την φυσική, την τεχνολογία και τις επιστήμες τότε είμαστε άξιοι της μοίρα μας.
Σε μια χώρα όπου η παιδεία συρρικνώνεται και που οι δαπάνες για έρευνα και τεχνολογία είναι από τις χαμηλότερες του δυτικού κόσμου, είναι μάλλον ηλίθιο να ποντάρουμε στο μόνο πράγμα που ούτε προάγει μια χώρα και ένα έθνος, ούτε και προσθέτει κάτι στο περιβόητο ισοζύγιο της χώρας.
Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί ένα τρεχαντήρι, κάποιος που παίζει πόλο, κάποιος που αγωνίζεται στο τζούντο ή στο μπάντμιγκτον να κερδίζει δημόσιες θέσεις να πληρώνεται από τον Ελληνικό λαό, ή να εισάγεται στα ΑΕΙ της χώρας χωρίς εξετάσεις και μάλιστα σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ σχολή;
Καταρχήν ένας παγκόσμιος πρωταθλητής ή πανελληνιονίκης κλπ όσο και να διατεινόμαστε ότι εκπροσωπεί την Ελλάδα, πρώτα εκπροσωπεί τον εαυτό του.
Ο δρόμος που διάλεξε...τον ΕΠΕΛΕΞΕ. Δεν είναι θυσία. Θυσία -προς το κοινωνικό σύνολο- είναι όταν αφιλοκερδώς κάνεις κάτι που αλλάζει τη ζωή των συνανθρώπων σου. Έτσι το καταλαβαίνω.
Ο δρόμος που διάλεξε...τον ΕΠΕΛΕΞΕ. Δεν είναι θυσία. Θυσία -προς το κοινωνικό σύνολο- είναι όταν αφιλοκερδώς κάνεις κάτι που αλλάζει τη ζωή των συνανθρώπων σου. Έτσι το καταλαβαίνω.
Το ότι κάποιος αποφασίζει να “θυσιάσει” τη διασκέδαση του, προπονείται σκληρά ή ντοπάρεται είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δικό του θέμα.
Δεν αισθάνομαι “εθνικά υπερήφανος” όταν κάποιος που μετα βίας μιλάει Ελληνικά παίρνει την Ελληνική υπηκοότητα και κερδίζει ένα μετάλλιο, όπως δεν αισθάνομαι και “Εθνικά ντροπιασμένος” όταν πιάνεται ντοπαρισμένος όπως σχεδόν όλη η άρση βαρών, ή αποφεύγει με εικονικά ατυχήματα τον έλεγχο.
Δεν εξιτάρομαι εθνικά όταν η αθλήτρια μοιάζει με άντρα και ο αθλητής μιλάει γυναικεία, αποτέλεσμα των φαρμάκων και της επιλογής που οι ΙΔΙΟΙ κάνανε και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τους επέβαλε.
Η Ελληνική πολιτεία τις τελευταίες δεκαετίες έχει μπει σε ένα ατέλειωτο κυνήγι αγοράς μεταλλίων. Φυσικά με το αζημίωτο αφού κάθε καρυδιάς καρύδι απο μια φτωχική χώρα ήρθε να κάνει την κατάντια του στο Ελληνικό Ελντοράντο. Μόνο που ο Πακιστανός και ο Γεωργιανός του φαναριού θεωρείται μίασμα, ενώ αν ξέρει να σηκώνει βάρη, να δέρνει αντιπάλους ή να κλωτσάει ένα τόπι γίνεται Έλληνας που προάγει τα Ελληνικά ιδεώδη. Φεύγοντας απο την φτωχική χώρα του κερδίζει δόξα, χρήμα και ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ αφήνοντας από έξω άλλους φουκαράδες ιθαγενείς που είχαν την ατυχία να σπουδάσουν και να μην βρέχουν με τον ιδρώτα τους το ταρτάν ή το ταπί.
Πρέπει να βγάλουμε απο το μυαλό μας τα στερεότυπα και τις πεποιθήσεις φράσεων περι εθνικής υπερηφάνειας με το αν κάποιος είναι καλός αθλητής.
Η Γερμανία, η Αμερική, η Αγγλία δεν είναι μεγάλες χώρες επειδή κερδίζουν μετάλλια στους Ολυμπιακούς ή σε διεθνής αγώνες. Η Αμερική είναι μεγάλη γιατί πήγε στο φεγγάρι. Όχι γιατί έβγαλε τον Φέλμπς. Πείτε μου έναν Ιάπωνα αθλητή; Πείτε μου όμως μια Ιαπωνική εταιρία τεχνολογίας.... Αυτά τα ψυχρο-πολεμικά κατάλοιπα δημιουργήθηκαν σε άλλες εποχές και εξυπηρέτησαν άλλους σκοπούς κυρίως ανάμεσα στον Δυτικό κόσμο και τα Κομουνιστικά κράτη και φυσικά θυμίζουν κακές-σκοτεινές στιγμές.
Η Γερμανία, η Αμερική, η Αγγλία δεν είναι μεγάλες χώρες επειδή κερδίζουν μετάλλια στους Ολυμπιακούς ή σε διεθνής αγώνες. Η Αμερική είναι μεγάλη γιατί πήγε στο φεγγάρι. Όχι γιατί έβγαλε τον Φέλμπς. Πείτε μου έναν Ιάπωνα αθλητή; Πείτε μου όμως μια Ιαπωνική εταιρία τεχνολογίας.... Αυτά τα ψυχρο-πολεμικά κατάλοιπα δημιουργήθηκαν σε άλλες εποχές και εξυπηρέτησαν άλλους σκοπούς κυρίως ανάμεσα στον Δυτικό κόσμο και τα Κομουνιστικά κράτη και φυσικά θυμίζουν κακές-σκοτεινές στιγμές.
Τέλος είχα γράψει και παλαιότερα κάπου ότι στον αρχαίο κόσμο σε αγωνιστικό επίπεδο, τα αγωνίσματα εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες ανάγκες βάση του τρόπου ζωής των ανθρώπων.
Οι συνεχόμενοι πόλεμοι είτε για τη σοδειά το καλοκαίρι, είτε από διάφορους εξωτερικούς εχθρούς, ανάγκαζαν τις κοινωνίες να δημιουργούν νέους γυμνασμένους, ρωμαλέους, έτοιμους να αντεπεξέλθουν τόσο στην σκληρή καθημερινότητα, όσο και στις πολεμικές συρράξεις.
Έτσι ήταν πολύ σημαντικό για κάποιον να τρέχει γρήγορα, να πετάει το ακόντιο μακρυά-ως πολεμικό εργαλείο-, να ιππεύει και να τρέχει με το άρμα, να έχει αντοχή, να πηδάει στο χώμα, να ρίχνει τον δίσκο ή να παλεύει σώμα με σώμα στη πάλη, το παγκράτιο και την πυγμαχία. Για τους αρχαίους ήταν θέμα επιβίωσης, ζωής και θανάτου, γι αυτό και δίνανε τόση μεγάλη αξία, τιμή και δόξα στον πολίτη κάθε πόλης που έφερνε την νίκη στη μικρή κοινωνία τους.
Σήμερα όλα αυτά έχουν χάσει κάθε νόημα.
Υ.Γ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ολυμπιακή ομάδα υπάρχουν αθλητές και αθλήτριες γεννημένοι σε Σλοβακία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ρωσία, Γεωργία (μεγάλη αθλητική ευεργέτιδα της χώρας μας), Αγγλία, Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ουγγαρία, Αρμενία, Καζακστάν, Τσεχία, Καναδά, Αλβανία (εδώ μπαίνουν και οι πόλεις γέννησης με τις ελληνικές τους ονομασίες για να νιώθουμε όμορφα), Σουηδία, Σερβία, Αυστραλία και Ελβετία. Μερικοί από όνομα και πρόσωπο μοιάζουν με Έλληνες του εξωτερικού. Μερικοί είναι Έλληνες, όσο και ο Χουάν Ραμόν Ρότσα- Μπουμπλής είναι από τα Λιόσια.
Συντάκτης:
Η Επανάσταση της Λογικής
